Oυγκάντα - Πως να κρυφτείς απ'τα παιδιά...έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!

<< Προηγούμενη Σελίδα ..... Επόμενη Σελίδα >>

Η επόμενη μέρα ήταν και η τελευταία ουσιαστικά για τον Κωνσταντίνο και την Στέλλα αφού θα πήγαιναν το βράδυ στο αεροδρόμιο για την πτήση τους τις πρώτες πρωινές ώρες.
Πρώτα πήγαμε σούπερ μάρκετ όπου κυριολεκτικά κατεβάσαμε τα ράφια αφού θέλαμε να πάρουμε όσα περισσότερα μπορούσαμε σήμερα που θα ήμαστε όλοι μαζί.

Είχαμε βάλει στην λίστα μας και κάποια μαγειρική σκεύη, και πολλά μαχαίρια για να ευχαριστήσουμε την "Mama" που καθημερινά δίνει αγώνα για να ετοιμάσει το γεύμα των παιδιών. Έκπληξη μας προκάλεσε το γεγονός ότι οι μπάλες ήταν πολύ ακριβές περίπου 11€ η μία!!! Είχαμε φέρει μερικές μαζί μας αλλά έπρεπε να πάρουμε πολλές περισσότερες καθώς ήταν το αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών,τα οποία βέβαια έφτιαχναν αυτοσχέδιες μπάλες χρησιμοποιώντας πανιά και κούτες τα οποία έδεναν με επιμέλεια και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.

Φορτώσαμε το αυτοκίνητο τόσο πολύ που ο Μπάμπης ήταν κυριολεκτικά καλυμμένος με πράγματα και όταν φτάσαμε στην αγορά του Monde ευτυχώς μας περίμενε το αγροτικό όχημα που είχαμε την πρώτη μέρα γιατί δεν είχαμε άλλο χώρο.
Για να πετύχουμε καλύτερη τιμή στο ρύζι (300.000 σελίνια τα 100 κιλά) κάναμε πρόταση σε ένα μικρό μαγαζί για να αγοράσουμε 1 τόνο ρύζι, 400 κιλά φασόλια και 200 κιλά καλαμποκάλευρο. Αγοράσαμε και 420 πλαστικά ποτήρια και 430 πιάτα με τιμή 0,15 λεπτά και 0,10 λεπτά αντίστοιχα,τιμή που θα μπορούσε να είναι καλύτερη αν πηγαίναμε στο εργοστάσιο παραγωγής,όμως δεν είχαμε χρόνο,έτσι αδειάσαμε κυριολεκτικά το μοναδικό μαγαζί της αγοράς του Monde με τέτοια είδη.

Προσπαθούσα όσο ήταν δυνατόν να μην τραβάμε τα βλέμματα όμως ήταν ακατόρθωτο όταν έβλεπαν να ψωνίζουμε τεράστιες ποσότητες,πάντως εδώ όπως μας εξήγησε και ο Σίμος στην επαρχία υπάρχει ασφάλεια σε αντίθεση με την Καμπάλα που έπρεπε να είσαι πολύ προσεκτικός.
Για παράδειγμα όταν το αυτοκίνητο έπεφτε στην κίνηση στο κέντρο της πόλης έπρεπε πάντα να είναι κλειστές οι ασφάλειες από τις πόρτες και τα παράθυρα σηκωμένα.

Το αγροτικό ήταν αδύνατο να αντέξει να φορτώσει τόσα πράγματα οπότε τα μισά που προορίζονταν για το Bombo τα αφήσαμε στο μαγαζί για να περάσουμε να τα πάρουμε το απόγευμα. Αφού περάσαμε και από το κρεοπωλείο για να φορτώσουμε τα 70 κιλά βοδινό που είχαμε παραγγείλει φύγαμε ελπίζοντας να μας κάνει το χατήρι ο καιρός που ετοιμαζόταν για βροχή.

Φτάνοντας στο ίδρυμα τα παιδιά μας περίμεναν με λαχτάρα στην είσοδο μέχρι που άρχισε μια δυνατή βροχή που μας ανάγκασε να περιμένουμε να σταματήσει για να ανεβούμε στην χωμάτινη ανηφόρα που οδηγούσε στην είσοδο του ιδρύματος.

Εν τω μεταξύ τα παιδιά έδειχναν να το απολαμβάνουν και είχαν γίνει μούσκεμα! Μέσα σε λίγα λεπτά έριξε πολύ βροχή όμως σταμάτησε και έτσι μπορέσαμε να ανεβούμε και να δεχτούμε το καλωσόρισμα των παιδιών και αυτή την φορά με φωνές και γέλια!

Έπειτα η διευθύντρια του σχολείου αφού δεχτήκαμε τα τραγούδια καλοσωρίσματος, τους είπε να περάσουν στις τάξεις τους και ξεχωριστά κάθε τάξη να περνάει να παίρνει τα πράγματα της.
Από την πρώτη στιγμή όλοι μας καταλάβαμε ότι εδώ οι συνθήκες που ζουν τα παιδιά είναι πολύ καλύτερες από το Bombo. Υπάρχει μεγάλη οργάνωση ώστε να μπορούν να έχουν κάποια αυτάρκεια σε τροφή έχοντας δημιουργήσει ιχθυοκαλλιέργειες, εκτάσεις με καλαμπόκι και διάφορα φρούτα.

Ασφαλώς για αυτό κυρίως υπεύθυνος ήταν ο πάτερ Αντώνιος Μουτιάμπα που βρισκόταν στην Ελλάδα και τον είχαμε συναντήσει στο Ηράκλειο λίγες μέρες πριν την αναχώρηση μας. Ένας πραγματικά έξυπνος άνθρωπος,εργατικός, με σωστή διαχείριση όλων των χρημάτων από τις δωρεές έχει καταφέρει να σώσει τόσα πολλά παιδιά. Γνωρίσαμε κάποια από αυτά τα παιδιά που κυριολεκτικά τα μάζεψε από τους δρόμους που τα είχαν βάλει να ζητιανεύουν και τώρα σπουδάζουν στην Ελλάδα και στην Κύπρο με υποτροφία.
Ιστορίες ζωής που μας συγκίνησαν και μας έδειξαν πως μπορεί ένας άνθρωπος να αλλάξει την ζωή τόσον πολλών παιδιών!

Με μεγάλη πειθαρχία τα παιδιά παρέλαβαν τα πράγματα τους,κάνοντας πάντα μια υπόκλιση που προσωπικά με έκανε να νιώθω άβολα όμως όπως μου εξήγησε η δασκάλα τους είναι σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης και καλών τρόπων. Η μόρφωση είναι διέξοδος για αυτά τα παιδιά και χαίρομαι που άνθρωποι σαν τον πάτερ Αντώνιο το έχουν καταλάβει και δίνουν μεγάλη σημασία σε αυτήν.
Ασφαλώς και εδώ τα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου που δεν μένουν στο ίδρυμα και έχουν την οικονομική δυνατότητα πληρώνουν ένα ποσό για τις σπουδές τους ώστε να μπορεί το ίδρυμα να λειτουργήσει κάποια στιγμή χωρίς την εξάρτηση από τις δωρεές.

Αφού τελειώσαμε το μοίρασμα των προϊόντων έριξα μια ματιά στους θαλάμους των παιδιών βλέποντας ξανά κάποια από αυτά να κοιμούνται στις ξύλινες τάβλες. Έτσι μιας και εμείς έπρεπε να πάμε στην εκκλησία του ιδρύματος για την βάπτιση που είχαμε κανονίσει με τον Πάτερ Αντώνιο έστειλα τον Δαυίδ, ένα παιδί που ζει και αυτός στην Κρήτη και του είχα εμπιστοσύνη να πάει να πάρει όσα στρώματα μπορεί να βρει και να φορτώσει στο αγροτικό του και να μας φέρει την απόδειξη. Γενικότερα σαν άνθρωπος πάντοτε είμαι καχύποπτος και δεν εμπιστεύομαι εύκολα κάποιον όμως πραγματικά δεν ένιωσα στιγμή ότι τα παιδιά που συνεργαστήκαμε αποσκοπούν στο να πάρουν λεφτά από εμάς, άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που έκανα έλεγχο στις αποθήκες για να δω ότι τα τρόφιμα ήταν στην θέση τους και το ίδιο και με τα στρώματα των παιδιών.

Πήγαμε όπως ήμαστε στην εκκλησία του Αγίου Αντωνίου χωρίς βέβαια να έχουμε φροντίσει για επίσημες ενδυμασίες και τέτοια, αλλά έχοντας μάθει τις ηλικίες των παιδιών 4 τον αριθμό είχαμε φροντίσει να αγοράσουμε ρουχαλάκια και είχαμε φέρει και τους σταυρούς από την Ελλάδα.

Εδώ τα πράγματα σε μια βάπτιση είναι απλά, χωρίς φώτα, στολισμούς και πολυτέλειες, όμως πιστέψτε με, υπήρξε στιγμή που συγκινήθηκα πολύ γιατί ένιωθα ευλογημένος να έχω την τύχη να βαπτίζονται 4 παιδιά από τα χέρια μας. Όλα τους έκλαψαν αρκετά όμως όλα πήγαν καλά, 5 νονοί για την Ρέιτσελ, την Αγγελική, την Αννίτα και τον Γιώργο.

Ήμασταν τόσο χαρούμενοι και μάλλον οι γονείς των παιδιών κάπως συγκρατημένοι καθώς εδώ δεν υπάρχουν νονοί στις βαπτίσεις,απλά ο γονιός πηγαίνει το παιδί του για να γίνει το μυστήριο.
Όπως και να έχει βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας και δώσαμε ραντεβού την Κυριακή στην εκκλησία για να τα κοινωνήσουμε για πρώτη φορά.

<< Προηγούμενη Σελίδα ..... Επόμενη Σελίδα >>