Oυγκάντα - Πως να κρυφτείς απ'τα παιδιά...έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!

<< Προηγούμενη Σελίδα ..... Επόμενη Σελίδα >>

Φτάνοντας μας έκανε εντύπωση ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος επισκέπτης. Από το χώρο στάθμευσης ακούγαμε τον ήχο της ορμητικότητας του νερού αλλά φτάνοντας μέσα από ένα σύντομο μονοπάτι δεν φανταζόμασταν αυτό που αντικρύσαμε.
Είχα δει πολλές φωτογραφίες και βίντεο όμως ήταν πολύ πιο εντυπωσιακό από κοντά.

Εκεί βρήκε ευκαιρία και ο Κωνσταντίνος να πετάξει το Drone ώστε να έχουμε μερικά ωραία πλάνα για το βίντεο που ετοιμάζουμε, βέβαια αργότερα μάθαμε ότι απαγορεύεται!

Αφού απολαύσαμε το τοπίο,βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, μπήκαμε στο αυτοκίνητο ξανά για να πάμε στο σημείο του ποταμού Victoria Nile που έρχεται ένα ιδιόμορφο πλωτό και μεταφέρει τα οχήματα στην απέραντη όχθη. Το δρομολόγιο που κρατάει μόλις 2-3 λεπτά γίνεται κάθε μία ώρα και αφού ήμασταν εκεί στις 15:30 θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι τις 16:00 οπότε και καθίσαμε για ένα αναψυκτικό σε μια μικρή καφετέρια, χωρίς ομως να διαθέτει κάτι για φαγητό.

Είχε και ένα μικρό μαγαζάκι με αναμνηστικά τα οποία βέβαια ήταν πολύ πιο ακριβά συγκριτικά με αυτά που αγοράσαμε αργότερα στην Καμπάλα, όμως ο Κωνσταντίνος και η Στέλλα ψώνισαν αρκετά λόγω ότι θα έφευγαν. Πάνω από την είσοδο του έγραφε καλωσήρθατε στα Σουαχίλι [Karibu] μια γλώσσα που μιλούν στην Κένυα και στην Τανζανία και που επίσημα έχει οριστεί ως γλώσσα της Ουγκάντα μαζί με τα Αγγλικά όμως ο λαός της χώρας δεν την θέλει καθώς προτιμά όπως είναι λογικό την δική του, τα Λουγκάντα δηλαδή που μιλάνε οι περισσότεροι,αλλά και τις άλλες 42 ενεργές γλώσσες που υπάρχουν ανάλογα με την φυλή που ανήκει ο καθένας.

Περάσαμε απέναντι λοιπόν και φύγαμε γρήγορα για το υπόλοιπο κομμάτι του πάρκου όπου υπάρχουν τα ζώα, όντας ανυπόμονοι να συναντήσουμε όσο περισσότερα μπορούσαμε.

Το μέρος ήταν εντυπωσιακό όπως ακριβώς το περιμέναμε,συναντήσαμε και ένα μικρό περιφραγμένο χωμάτινο αεροδρόμιο για εκείνους που θέλουν να βρεθούν αμέσως χωρίς πολύωρη οδήγηση στο πάρκο ασφαλώς και με το ανάλογο κόστος.
Είχαμε αρχίσει να βλέπουμε ζώα και σίγουρα υπήρχε ενθουσιασμός και οι φωτογραφίες έπεφταν βροχή. Δεν είχαμε το κατάλληλο όχημα με ανοικτή οροφή ώστε να είμαστε άνετα όμως εντάξει. Σε κάποιο σημείο συναντήσαμε πολλούς ελέφαντες που μας έκλεισαν τον δρόμο και όσο πλησιάζαμε ο μεγαλύτερος έδειχνε να είχε άγριες διαθέσεις, οπότε κάναμε όπισθεν και απλά τους απολαμβάναμε να τρώνε.

Σε κάποιο σημείο άδειασε ο δρόμος περάσαμε και κατεβήκαμε απ'το αυτοκίνητο αν και 'απαγορεύεται' για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες με τους ελέφαντες χωρίς να απομακρυνθούμε βέβαια.Προσωπικά σε αυτήν την εκδρομή κατάλαβα γιατί η Τανζανία συγκριτικά με την Ουγκάντα έχει την υπέροχη σε αριθμό επισκεπτών αφού σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να συγκρίνω το Murchinson Park με το αγαπημένο μου Ngorongoro crater και το Tarangire Park .Από την άλλη και η Ουγκάντα είναι πανέμορφη χώρα με αυθεντικές εικόνες χωρίς να έχει αλλοιωθεί μαζικά από τον τουρισμό όπως γίνεται σε πολλά σημεία στην Τανζανία και ήταν πολύ πιο πράσινη,για την ακρίβεια η πιο πράσινη χώρα που έχω δει ποτέ, με απίστευτα γόνιμο έδαφος.

Στις 3 ώρες περιήγησης αναζητούσαμε κάποιο λιοντάρι όμως δυστυχώς δεν έγινε τίποτα, άλλωστε είναι γνωστό ότι τις πολύ πρωινές ώρες βγαίνουν για κυνήγι και έπειτα κοιμούνται τις περισσότερες ώρες της ημέρας.

Ελάχιστα αυτοκίνητα συναντήσαμε περίπου 3-4 σε όλη την διαδρομή κάτι που σε έκανε να νιώθεις ότι βρίσκεσαι ολομόναχος μέσα στη φύση.

Μου προκάλεσε μεγάλη αίσθηση η ποικιλία των πτηνών κάποια εκ των οποίων πολύχρωμα.

Να θυμάστε ότι στις 19:00 περνάει το τελευταίο καραβάκι για την απέναντι όχθη το οποίο και δεν πρέπει να χάσετε αν θέλετε να φύγετε από το πάρκο, εμείς προς στιγμήν ανήσυχησαμε αλλά τελικά ήμασταν στην ώρα μας,και προλάβαμε να βγάλουμε φωτογραφίες με τους ιπποπόταμους που κολυμπούσαν πολύ κοντά στο σημείο που φεύγει το καραβάκι.

Η επιστροφή όπως καταλαβαίνετε ήταν δύσκολη και τα χιλιόμετρα πολλά, όμως δεν θέλαμε να μείνουμε εκεί γιατί την επόμενη μέρα θα χάναμε πολύτιμο χρόνο από τις τόσες πολλές δουλειές που είχαμε να κάνουμε. Αύριο θα ήταν η πρώτη μας μέρα στο ορφανοτροφείο του Monde και θέλαμε να ήμαστε εκεί νωρίς.
Ο Ισμαήλ ο οδηγός μας πραγματικά μας εντυπωσίασε με τις αντοχές του, καθώς ενώ όλοι μας δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε ξύπνιοι εκείνος μασώντας κόκκους καφέ και με την βοήθεια του Σίμο που του μιλούσε στην περισσότερη διαδρομή άντεξε και μας έφερε με ασφάλεια πίσω στις 02:30 τα ξημερώματα με μόνο μία στάση για να βρούμε κάτι να φάμε.

Πήγαμε γρήγορα για ύπνο αφού η αυριανή ημέρα θα ήταν δύσκολη, και χρειαζόμασταν λίγη ξεκούραση.

<< Προηγούμενη Σελίδα ..... Επόμενη Σελίδα >>